Pocahontas Blanco

Hallo allemaal,

Eindelijk weer een teken van leven. Jullie zullen je wel afvragen hoe het is in Peru. Nou, we hebben geen idee. We zijn weer eens een beetje blijven plakken. Deze keer in Rurrenabaque.
De tour die we zouden gaan doen was niet doorgegaan omdat een brug door de regen vernield was. Als troost heeft de gids ons meegenomen naar zijn indiaanse familie. Na een gezellige avond met whisky indiani, coca, pap met de mondharmonica en mam met de peuk in de bek dansen waren we hier natuurlijk niet meer weg te slaan.
We hebben 2 weken bij deze familie doorgebracht. Het houten huis is 10 minuten met de motortaxi van het dorp. Er is geen electriciteit, geen stromend water (alleen een rivier) en je woont tussen de kippen, varkens en koeien. De familie verbouwd groenten en leeft van de natuur. We hebben wat meegeholpen met koken, boodschappen doen(krijgen ze ook een keer vlees) en gespeeld met de kinderen.
Ondanks al de muskieten en sunflies hebben we hier een geweldige tijd gehad. Weer eens lekker back to basic. Dan pas realiseer je weer dat je niet veel nodig hebt om van het leven te genieten.
Wat een geweldige familie..opa en oma (voor ons een tweede pap en mam) en 3 kinderen met het hele gezin. Ze zijn stuk voor stuk lief en grappig. Daarnaast hebben ze ons een aardig woordje spaans bij kunnen brengen.
Best lastig af en toe als je de taal niet spreekt. Zeker als pap snachts na een avondje whisky en coca aan je bed staat te rammelen...Vamos, Vamos.. Wij snapten er helemaal niks van. De kinderen werden uit bed gejaagd en wij werden bij pap en mam op de kamer verstopt. Nadat we een half uur later nog niet gehoord hadden wat er nou aan de hand was zijn we maar gaan slapen. Met zijn tweeen in een kinderbedje met een kaarsje ernaast voelden we ons vrij veilig. De volgende morgen kregen we te horen dat er een zatlap met een geweer rondliep. Vrij normaal hier waar veel gejaagd wordt. Vissen worden hier zomaar uit het water geschoten door 13jarigen. Gelukkig is niemand gewond geraakt.
Naast de whisky indiani hebben we ook genoeg pilsjes gedronken in onze stamkroeg met de kleinzonen. Ongelooflijk dat je een hele avond vol kan lullen zonder dat je de taal spreekt.
Tussendoor zijn we nog 5 dagen de jungle in geweest met de 2 kleinzonen (waarvan er een gids is). We zijn als eerste groep dit jaar naar Undumo gegaan. Eerder was dit niet mogelijk ivm de regen. Ze hadden ons gewaarschuwd...veel water en veel muskieten. Maarja, daar laten wij ons niet door tegenhouden. Eerst met de lokale bus naar Ixiamas. Hier hebben we familie opgezocht van de jongens om de volgende ochtend 8,5 uur door de modder te ploeteren. Met een rugzak van ongeveer 20 kilo, kaplaarzen aan hebben we ons eerst 5 uur door de pampas geworsteld. Dat wil zeggen vaak tot aan de knieen in het water, omvallen omdat de laars vastzit in de modder (vooral annemarie) en muskieten happen.
We hadden het al bijna opgegeven, maar met onze laatste energie zijn we toch nog 3,5 uur door de jungle gestrompeld. Na deze helse tocht werden we hartelijk ontvangen door een indiaanse familie.
De volgende dag hebben we even de tijd genomen om onze blessures te bekijken. Conclusie: Annemarie 4 dagen rust omdat lopen niet meer mogelijk was en Daisy kon met de voeten in het verband nog enigszins lopen. Dus, Daisy met 3 indianen de selva in voor 5 uur. Helaas nauwelijks dieren gezien, omdat wij Nederlanders ons niet geruisloos kunnen verplaatsen als er geen pad is. 5 uur was wel een beetje teveel van het goede in de felle zon zonder water. Dus, na wat duizelingen maar wat water gedronken uit de lianen en er weer tegenaan. Tijdens onze tocht heeft Annemarie mogen aanschouwen hoe de kip voor het avondeten werd geslacht en bereid. Het was een lekker kippetje. Daarnaast werden we volgeduwd met Chicha¡ een drankje dat bereid wordt van mais en bananen die gekauwd worden en vervolgens uitgespuugd. Lekker idee he! Het smaakte goed. Ook kregen we gebakken maaien bij het ontbijt. Dan ben je meteen wakker.
Wat een lekker leven!! Douchen in de rivier, slapen op de grond onder het mukietennet waar de hele familie slaapt en de aap, varkens en kippen rondrennen. Geweldig!! Hoe simpel kan het leven zijn. En daarnaast ook helemaal geen andere toeristen.
Tijdens de dag van de kinderen zijn we de school gaan bezoeken (samen met de rest van het dorp). Daar hebben we een bananentruck kunnen charteren zodat we niet 8,5 uur terug hoefden te lopen naar Ixiamas. Echt super. We zaten tussen de bananen en rijst met 6 indianen uit het dorp. We hebben wel 1000 keer vastgezeten in de modder. Heerlijk, om vanuit de truck te bekijken hoe de mannen ons er weer uit moesten duwen. Ze hebben meer geduwd en gerend dan dat ze in de truck hebben gezeten. Helaas was 3 km voor de stad de tank leeg, dus toch maar een stukje lopen en een motortaxi regelen.
Terug in Rurrenabaque hebben we helaas afscheid moeten nemen van de familie waar we 2 weken gezeten hebben. Na een dagje shoppen voor cadeautjes hebben we savonds fiesta gehad. Natuurlijk onder het genot van whisky indiani en coca in de wang hebben we cadeautjes uitgedeeld, muziek geluisterd en veel indianenverhalen aangehoord. Nadat we met een dikke knuffel afscheid hebben genomen van pap en mam zijn we naar La Paz vertrokken. We konden geen afscheid nemen van de hele familie dus hebben we er maar een meegenomen naar La Paz.
Echt lachen een indiaan uit de jungle in de grote stad. Nooit burger king gegeten en weet niet hoe een deur of lift werkt. Na een paar keer opgesloten te hebben gezeten weet hij het nu gelukkig wel.
En daar zitten we nu dan..La Paz..nog 3 dagen...dan moeten we helaas alweer terug naar NL. We kunnen ons er nog niets bij voorstellen en zitten hier dan ook met een dubbel gevoel. Van de ene kant is het leuk om iedereen weer te zien. Aan de andere kant hebben we hier een geweldige tijd en willen nog niet weg. Maarja, dat zal er wel bij horen.
Nou, dit was het laatste bericht vanuit Zuid Amerika (van dit jaar haha). Tot snel allemaal!!!

Heel veel liefs,

Daisy en Annemarie