Poging 2: Galibi

We zijn weer iets beter gestemd, dus we zijn maar weer achter de pc gekropen. Hopelijk lukt het deze keer wel. We zullen maar beginnen met de bijna-dood-ervaring van Daisy. Snachts werd ze in het donker 'aangevallen' door een (op dat moment) onidentificeerbaar beest. Het ging ontzettend branden en er zaten 2 gaatjes in haar been, alsof ze door een vampier gebeten was. Lichtelijk in paniek zijn we op zoek gegaan naar het monster gewapend met een zaklamp. Toen we het zoeken uiteindelijk hadden opgegeven zat de dader ons vanonder het bed te begluren. Daderprofiel: grote, bruine tor/kakkerlakachtige griezel. Maar...wat nu? Gewapend met een bus insectenkiller hebben we hem in een hoek gedreven en flink bespoten. Gevolg was, beestje sloeg op hol. Dus, meisjes als we zijn, hebben we de kamer verlaten. Toen we een tijd later weer om het hoekje durfden te kijken lag het zielige schepseltje op zijn rug te spartelen. Omdat hij ons bijna de hele nachtrust had ontnomen hebben we maar besloten om er een schoendoos overheen te schuiven en te kijken of hij de nacht zou overleven. Niet dus. Tot op heden is nog onbekend met wat voor een organisme we te maken hadden. Maar Daisy leeft nog, dus het was niet giftig.
Na een uurtje slapen moesten we weer het bed uit om op weg te gaan naar Galibi. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat het een gekkenhuis zou zijn bij de bussenstandplaats, maar dit hadden we niet verwacht. We zaten nog in de taxi en er stonden al 10 Surinaamse mannen om de taxi om ons in hun busje te doen. Ze dreven ons uit elkaar en we waren al bang dat we ieder in een ander busje zouden belanden. Na ze terecht te hebben gewezen hebben we ons een busje uitgezocht dat snel zou vertrekken. Goede keuze gemaakt deze keer. Onder het genot van reggae-muziek en 8 Surinaamse mannen die enthousiast meezongen zijn we naar Albina gereden. Daar hebben we ons een bootje gecharterd. We moesten wel 5 uur wachten, maar het heeft ons veel geld bespaard en we hebben toch niets beters te doen. Na 1,5 uur varen kwamen we bij een mooi wit strand met palmbomen en mooi bruin water. Een passagier van de boot heeft ons ondergebracht bij een indiaanse familie. We sliepen onder een afdak in onze hangmatten. Het leven op Galibi is vrij primitief. De kost wordt verdiend met vissen en jagen. Rond 22.00 gaat elke avond de elektriciteit uit en een douche hadden we niet. We hebben ons met een zeepje gewassen in de rivier om ons vervolgens af te spoelen met water uit de put. We kregen een emmer met water en een bakje erbij zodat we het over ons heen konden gieten. Even wennen, maar oefening baart kunst.
Omdat we bij de familie sliepen kregen we veel mee van het leven in Galibi. Daarnaast woonde er een Belgische jongen die ons tijdens de rustige avonden veel verteld heeft over zijn ervaringen en het leven daar. Bedankt nog Manuel! (Ben je al veilig terug in Belgie? Of zwerf je nog ergens in Paramaribo rond? Al bijgekomen van het Parbo feest?)
We hebben 4 rustige dagen gehad die in het teken stonden van relaxen. Lekker hangmateren, strandwandelingen maken, naar de school kijken, naar de plaatselijke zoo en een praatje maken met de indianen.
Daarnaast hadden we een dagtaak aan het onderhouden van onze waakhond, genaamd Bruno. Na hem 12 uur geen eten of drinken te hebben gegeven om te kijken of hij weg zou gaan hebben we hem toch maar geaccepteerd. Het was een goede waakhond die andere honden en indianen op een afstand hield. Vooral snachts wel een prettig gevoel als je in de buitenlucht slaapt. Hij heeft genoten van onze boterhammen met pasta en kokoskoekjes. Toen we echter de laatste dag om 5.30 onze boot terug naar Albina pakten wilde Bruno een aantal honden op afstand houden. De bootsman was hier niet van gediend en gaf Bruno een harde klap op zijn rug met een dikke stok. Dit gebeurd hier wel vaker. Toen we laatst in Paramaribo op straat stonden te wachten op een taxi kreeg een zwerver ze flink gereten met een stok. Dat zijn de minder leuke dingen hier in Suriname, maar daar leggen we ons dan maar bij neer.
De terugweg naar Paramaribo is soepel verlopen. Naar het weekend hier kunnen jullie wel raden. De kroeg in en naar het Parbo-feest. Morgen gaan we naar Dj Jean. Eigenlijk niets voor ons maar zal wel gezellig worden.
Nog een nieuwtje: we zijn verhuisd. We hebben ons guesthouse verlaten voor een appartement met airco, een koelkast, warme douche en een patio waar we onze hangmatten hebben opgehangen. Kunnen we weer lekker in de buitenlucht slapen als we het bed moe zijn.
Omdat de kerstdagen voor de deur staan willen we jullie hele fijne kerstdagen wensen!! Eet jullie buikje maar lekker rond en geniet van de gezelligheid. Wij weten nog niet wat we gaan doen, maar we amuseren ons wel. We hoeven in elk geval geen witte kerst te verwachten.
Fijne kerstdagen, geniet ervan

Groetjes Annemarie en Daisy

Ps: Marieke, welk snoepje bedoel je? Die kleine of die grote? Dat kleine snoepje is een van de 25 kinderen van Jangjanman, de gastheer van het dorp. En dat grote snoepje was onze gids.